|
|||||||||||||||
|
|||||||||||||||
terug naar archief |
|||||||||||||||
| verhaal Na een meeslepende ouverture vinden we de Zeven Koninginnen van de Week in dolce far niente bijeen; ze babbelen, kibbelen en slapen, tot Taxis, de grote Euneuch, ze naar het bad stuurt. Diane is vol spanning voor deze nacht, die ze met de Koning zal doorbrengen. Aline la Blanche, koningsdochter, in afzondering opgevoed en streng bewaakt door Dame Perchuque, is het alleen zijn beu. Ze is twintig en nieuwsgierig. Na een balletvoorstelling ten paleize vlucht ze met Mirabelle, een danseres in mannenkleren, op wie ze smoorverliefd wordt. Algehele consternatie. De koning wil haar zoeken. Aangemoedigd door zijn vertrouweling, de page Giglio, bestijgt hij tenslotte een ezel en vertrekt (Ritournelle de la Mule). De vrouwen in vertwijfeling achterlatend. Eerste halteplaats: een model boerderij Le Coq d’Or. De pachter is opgetogen over het hoge bezoek. De koning kijkt zijn ogen uit: op het land was hij nog nooit! Helaas is er geen kamer vrij, want die is ingenomen door een jong stel. Giglio heeft een vermoeden, kijkt door het sleutelgat en gelooft zijn ogen niet. In een onvergetelijk duet legt Mirabelle desgevraagd aan Aline uit wat een travestiet eigenlijk is …. Giglio, die een oogje op Aline heeft, vermomt zich als melkmeisje met de kleren van Thierrette en mengt zich als zodanig met succes in het tête à tête. De koning, opgewonden en aangenaam verrast door het landleven, verslikt zich in zijn melk en bezingt – daaraan herinnerd – het einde van zijn vader in “La Coupe de Thulé ” (persiflage op Faust van Gounod). De aria eindigt met de onvertaalbare strophe “et comme ca il s’en alla: du vin d’ici dans l’eau dela (hiernamaals)”. Diane is aangekomen ten einde de vorst aan zijn plicht te herinneren, doch de koning is moe, heeft hoofdpijn en laat verstekl gaan. Inmiddels is in het Tryphèmse harem een vreselijke opstand uitgebroken; ontzet komt Taxis daarvan verslag doen. In allerijl wordt besloten niet terug te gaan naar het paleis, maar de nacht door te brengen in Hotel du Sein Blanc(!), alwaar voor de koning een appartement in gereedheid wordt gebracht. In een maalstroom van pikante verwisselingen en Feydeau-achtige verwikkelingen voltrekt zich de ontknoping- tenslotte- als een zucht van verlichting. De koning komt tot het besef, dat het voor een polygaam monarch onbeleefd is in bed niet wakker te kunnen blijven. In een ontroerende monoloog (stijl Jeanne d’Arc) neemt hij afscheid van zijn volk en van hen die hem lief zijn. Hij drukt hen nogmaals op het hart te leven en te laten leven, zonder daar anderen mee te hinderen en overal en altijd de liefde te bedrijven. Hij staat Aline toe met Giglio te trouwen, emancipeert zijn vrouwen en…. valt in slaap. Motto:” eigenlijk zijn droom en werkelijkheid niet van elkaar te onderscheiden”. N.B. Het is ondoenlijk om zonder de muzikale “nummers” en de elegante in rijm gevatte dialogen (soms iets te lang) de zin – en toespelingen die dit stuk zijn ongewone en verrassende charme verlenen, adequaat weer te geven. ^ boven |
|||||||||||||||
| |
|||||||||||||||
|
|||||||||||||||
| speellijst Nederlandse première op 9 oktober 2008, Stadsschouwburg Haarlem |
|||||||||||||||
|
foto's |
|||||||||||||||
|
|||||||||||||||
 |
|||||||||||||||
 |
|||||||||||||||
 |
|||||||||||||||
pers |
|||||||||||||||
| achtergrond Wie had ooit gedacht dat Arthur Honegger, de strenge protestante componist van oratoria, zoals Le Roi David en Jeanne d’Arc, de eerste symfonie en het celloconcert, een van de meest gewaagde en omstreden lyrische werken van de twintigste eeuw zou schrijven? Door de wereld te verrassen met een authentieke operette in onvervalste vaudeville stijl, blijkt opnieuw zijn meesterschap en veelzijdige creativiteit en bovenal zijn voorliefde voor de meest uiteenlopende stijlen en genres. Volgens hem was dan ook een goede operette beter dan een slechte opera. De Roi Pausole werd een eclantant succes. Door de wereld te verrassen met een authentieke operette in onvervalste vaudeville stijl, blijkt opnieuw zijn meesterschap en veelzijdige creativiteit en bovenal zijn voorliefde voor de meest uiteenlopende stijlen en genres. Volgens hem was dan ook een goede operette beter dan een slechte opera. De Roi Pausole werd een eclantant succes. Na het succes van de Roi Pausole, die na de première meteen nog 500 voorstellingen beleefde, volgden nog twee operettes van zijn hand, waarvan één samen met zijn vriend Jacques Ibert. Met onmiskenbaar veel plezier, toewijding en enthousiasme moet hij met de beroemde librettist Albert Willemetz gewerkt hebben aan de lotgevallen van de ambigue koning die, met zijn 365 vrouwen (voor elke nacht van het jaar één) zijn ‘scepter’ zwaaide over zijn losbandig koninkrijk Tryphème. Hoewel in typische operettestijl (muziek afgewisseld door gesproken tekst) overstijgt deze compositie- zowel muzikaal als literair- het genre in elk opzicht. Een partituur vol verrassingen: een geniale orkestratie voor klein orkest, een vleugje vaudeville, een tikje Dixieland, een onvervalste Spaans paso doble, ‘schlagerachtige’ chansons, klassiek belcanto en met hier en daar een vrolijke wenk naar eigen werk. Maar over en door alles klinkt zijn verbondenheid met de Groupe des Six! Het libretto van Albert Willemetz berust op een erotische roman uit 1900 van de toenmalige beroemde Belgische schrijver Pierre Louÿs, een vriend van Debussy en tekstdichter van zijn Chanson de Bilitis. Willemetz schreef de helaas iets te uitvoerige maar prachtige franse dialogen in dichtvorm: sprankelend, gewaagd, dubbelzinnig, alles duidend maar niets met name noemend. Maar daardoor moeilijk te vertalen; een enorme uitdaging dus voor de regisseur om ondanks de taalbarrière het publiek bij deze verrukkelijke losse zedenschets te betrekken. ^ boven |
|||||||||||||||
fondsen   |
|||||||||||||||
    |
|||||||||||||||
   |
|||||||||||||||
Vrienden van Trionfo Stichting Mundo Crastino Meliori Het Haarlems Muziekfonds de Kattendijke/Drucker Stichting de J.C. Ruigrok Stichting Stichting Trionfo Musketiers Musica Intermedia |
|||||||||||||||
| ^
boven |
|||||||||||||||
